Jak zwykle - skłania do refleksji, pozostaje w pamięci, ale co i dlaczego?

Dreamcatcher to przykład równi pochyłej. In dalej, tym gorzej.

Najlepszy był początek. Motyw kumpli z dziwnymi zdolnościami, dziwny chłopak ze wspomnień, chatka w lesie. Tu dzikie zwierzęta, tu nowi ludzie - to naprawdę zaostrzało apetyt.

Środek to takie niewiadomoco. Kosmici jak z najdurniejszego horroru - wiadomo że kosmita ma wydawać oślizłe dżwięki i mieć zęby. Apacze? Namierzanie GPS? Do kompletu brakowało mieczy świetlnych.

Koniec to... no nie wiem... Pizza z mąki ziemniaczanej, podana z kluskami śląskimi z sushi i polana ciepłym piwem. Jakby w robala wbił flagę prezydent USA i wygłosił płomienną przemowę o jedności ludzi, to w sumie nawet by pasowało.

Świetna scenografia, świetny motyw z "biblioteką wspomnień" i wewnętrznymi głosami. W zasadzie to ta część schizofreniczno-psychiatryczna dawała radę. Reszta to słąbowaty horrorek klasy B. A "blue team" i okoliczne akcje wywalają bezpieczniki w skali żenady.